Κι όταν μου έδινες το βιβλίο, μου ‘λεγες “σ’ αγαπώ”…

Την εποχή που διανύουμε το κράτος αποβάλλοντας κάθε πρόσχημα κοινωνικών παροχών και πρόνοιας ξεδιπλώνει μια στρατηγική υποτίμησης των ζωών μας. Κομμάτι αυτής της βίαιης και διαρκούς επίθεσης είναι η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, η οποία εν καιρώ κρίσης βρίσκει πρόσφορο έδαφος να προωθηθεί.

Πιο πρόσφατο παράδειγμα αυτής αποτελεί το σχέδιο Αθηνά το οποίο εφαρμόζεται αγνοώντας τις ανάγκες μας. Παράλληλα, η διαδικασία εντατικοποίησης, μείωσης παροχών και υποδομών τίθεται σε ισχύ κινούμενη στην ίδια φιλοσοφία παντελούς έλλειψης σεβασμού στην ποιότητα ζωής μας. Μέρος της μείωσης παροχών είναι και οι περικοπές στα δωρεάν συγγράμματα όπως σημειώσεις, κώδικες στη νομική, βιβλία ασκήσεων και η μείωση των διαθέσιμων βάσεων δεδομένων, ηλεκτρονικών περιοδικών κλπ.

Το υψηλό κόστος, λόγω πνευματικής ιδιοκτησίας, των ”δωρεάν” συγγραμμάτων που μέχρι τώρα επωμιζόταν το κράτος αποτελεί την κύρια πηγή κέρδους των καθηγητών και των εκδοτικών οίκων. Στα πλαίσια της εξοικονόμησης χρημάτων το κόστος αυτό μετακυλίεται στις πλάτες μας διατηρώντας έτσι άθικτα τα συμφέροντα των εμπλεκόμενων επιχειρήσεων. Την ίδια στιγμή η εκτεταμένη περίφραξη της γνώσης περιορίζει την πρόσβασή μας αποκλειστικά και μόνο σε βοηθήματα-εργαλεία για τις σπουδές μας αποκλείοντας μας από άλλα βιβλία μη προβλεπόμενα από το πρόγραμμα σπουδών τα οποία όμως θεωρούμε σημαντικά για να γίνουμε ολοκληρωμένοι άνθρωποι.

Εμείς, όμως, δεν είμαστε διατεθειμένοι/ες ούτε να χρεωθούμε το κόστος της πνευματικής ιδιοκτησίας ούτε να κάνουμε εκπτώσεις στην αντίληψή μας περί γνώσης. Έχοντας ως κεκτημένο την περσινή εμπειρία αγώνα με την κατάληψη του Λογότυπου, στην οποία καταλήφθηκαν τα φωτοτυπικά του πανεπιστημίου για την εκτύπωση των βιβλίων μας, συνεχίζουμε με αδιαμεσολάβητες και αντιιεραρχικές διαδικασίες να ικανοποιούμε τις ανάγκες μας, αμφισβητώντας έμπρακτα την υποτίμηση των ζωών μας.

Σκοπός μας δεν είναι απλά να καταδείξουμε την κατάσταση και τις συνέπειες αυτής στις ζωές μας, αλλά να δηλώσουμε ότι η λύση της βρίσκεται στα χέρια του καθενός και της καθεμιάς από μας. Δεν περιμένουμε το κράτος ή οποιοδήποτε άλλο φορέα να μεριμνήσει για εμάς. Στηριγμένοι στις μεταξύ μας ισότιμες σχέσεις, συλλογικοποιούμαστε, σχεδιάζουμε και δρούμε για να μπλοκάρουμε κάθε κίνηση της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης.

Άλλωστε το έχουμε ξαναπεί…

δε θα παρακαλάμε για τα αυτονόητα,
θα τα πάρουμε πίσω μόνες & μόνοι μας!

jpg download: κι όταν μου έδινες το βιβλίο, μου ‘λεγες “σ’αγαπώ”

ηχογράφηση για τη μικροφωνική: σποτ_κείμενο

ο ύμνος των σουγουκουφιτών & σουγουκουφιτίνων: σποτ_τραγούδι

κείμενο: δείξε μου το πάσο σου να σου πω ποιος/α είσαι

Continue reading →

Σε προλάβαμε ή έδειξες πάσο (πάλι); «Τι σημασία έχει;», θα αναρωτηθείς. Μεγάλη μάλλον, για να επιμένει η διοίκηση της Λέσχης από την αρχή της φετινής ακαδημαϊκής χρονιάς στην επίδειξή του. Μεγάλη, για να βρισκόμαστε κι εμείς όλον αυτόν τον καιρό σε μια διαδικασία μπλοκαρίσματος του ελέγχου.

Τι είναι αυτό που ενώνει εσένα και το άτομο που σου έδωσε αυτό το κείμενο; Η κοινή μας φοιτητική ταυτότητα; Και τι είναι αυτό που σε χωρίζει από αυτούς που πλέον αποκλείονται από τη Λέσχη του ΑΠΘ; Το ότι έχεις πάσο, ενώ ο άλλος δεν έχει (αλλά μπορεί και να έχει φοιτητική ιδιότητα, π.χ. λόγω 7ου έτους ή επειδή σπουδάζει σε ένα πανεπιστήμιο όπου η Λέσχη είναι ιδιωτική, όπως στο ΠαΜακ); Πόσο πραγματική, όμως, είναι εκείνη η ταύτιση ή αυτός ο διαχωρισμός; Σίγουρα είναι πραγματικά, αφού παράγουν υλικά αποτελέσματα: έκπτωση στις μετακινήσεις, πρόσβαση στη Λέσχη και στις βιβλιοθήκες, αλλά και παρουσίες στα εργαστήρια, υποχρεωτικές εργασίες, εξεταστικές. Μήπως όμως είναι την ίδια στιγμή και απατηλά;

Για να το βάλουμε με ένα παράδειγμα: εσύ, όσο κι εγώ που σου έδωσα το κείμενο, μπορεί κάλλιστα να είμαστε μια φοιτήτρια ΤΕΦΑΑ, η οποία θα έχει την τύχη της διαρκούς υποαπασχόλησης στα πάσης φύσεως γυμναστήρια, ένας φοιτητής Πολιτικών Επιστημών, ο οποίος πιθανόν θα μείνει άνεργος ή μαύρος εργαζόμενος του επισιτισμού, ή ένας φοιτητής Μάνατζμεντ, τον οποίο περιμένει η οικογένειά του με το που τελειώσει τις σπουδές να αναλάβει την επιχείρησή τους. Έχουν αυτοί οι τρεις κάτι κοινό; Αν και για κάποιο διάστημα θα είναι και οι τρεις φοιτητές, δεν έχουν τίποτα κοινό ως προς το πού πηγαίνουν: οι δύο πρώτοι στη θέση του εκμεταλλευόμενου, ο τρίτος στη θέση του εκμεταλλευτή. Εκτός βέβαια και αν θεωρήσουμε κοινά, τα περιστασιακά συντεχνιακά συμφέροντα με όλη τη μιζέρια που κουβαλάει το να σε νοιάζει μόνο η συντεχνία σου (και κατ’ επέκταση η πάρτη σου). Παρόλο που η εξουσία επιμένει μεταφυσικά να μιλά για πανεπιστημιακή κοινότητα, στην πράξη αυτή όχι απλά δεν ενώνει, αλλά χρησιμοποιείται για να αποσιωπήσει και να συγκαλύψει σχέσεις επιβολής και εκμετάλλευσης: τι κοινό έχει μια φοιτήτρια που βοηθάει τους συμφοιτητές της ανιδιοτελώς με μια άλλη που το κάνει για να ψηφίσουν την παράταξή της ή με τον ατομιστή καριερίστα που εκδικητικά δε σου δίνει τις σημειώσεις του από το μάθημα που έλειψες; Τι κοινό έχει μια άμισθα εργαζόμενη διδακτορική ερευνήτρια με τον καθηγητή που τη βάζει να κάνει όλη τη χαμαλοδουλειά που θα έπρεπε να κάνει ο ίδιος και στο τέλος εμφανίζει και τα ερευνητικά αποτελέσματα ως δικά του; Τι κοινό έχει μια καθηγήτρια που προσπαθεί να σταθεί αξιοπρεπής με την καθηγήτρια που χώνεται σε κάθε είδους εταιρικό και στρατιωτικό project για να βγάλει φράγκα; Τι κοινό έχει ο απεργός καθαριστής που αγωνίζεται για να παίρνει ένα μισθό που του επιτρέπει να ζει με αξιοπρέπεια, με τον πρύτανη και τους κοσμήτορες που θέλουν ακριβώς να του επιβάλουν ένα μισθό εξευτελιστικό και καλούν την αστυνομία να τον συλλάβει;

Continue reading →

blog Φοιτητικής Εστίας ΠαΜακ: http://fepamak.blogspot.gr/

Χώρος: σθε, γεωπονία, ιατρική, βιολογικό/πληροφορική, θεολογική, παιδαγωγικό, νομική, πολυτεχνείο.

Χρόνος: εκεί κατά τις 11. πρωί Δευτέρας 19/11/2012. Άντε και καλή μας εβδομάδα.

Ποιοι/ες: η ΣγΚΦ και friends. Φοιτητές και φοιτήτριες από δώ και από κει. Άτομα από σχήματα αυτόνομα και μορφώματα που δρουν αδιαμεσολάβητα. 50 τον αριθμό.

Δράση: βάψιμο φυλακίων στο ΑΠΘ. Γιατί αυτή η πρώτη επιθετική κίνηση; Γι’ αυτό!

Τρόπος: κουβαλήσαμε ρολά & κουβάδες | ανακατέψαμε μαύρο πλαστικό χρώμα με πίσσα | κόψαμε στένσιλς | τυπώσαμε τρικάκια | μοιράσαμε κείμενα | βγάλαμε φωτογραφίες | συζητήσαμε με διερχόμενο κόσμο.

Continue reading →

ΔΙΑΝΟΜΗ 1: φύλαξη
ΔΙΑΝΟΜΗ 2: φύλαξη
ΔΙΑΝΟΜΗ 3: φύλαξη 

…χορτάσαμε φύλαξη 

Τις προηγούμενες μέρες πήραμε στα χέρια μας (στους δίσκους μας για την ακρίβεια) μια ανακοίνωση του Διοικητικού Συμβουλίου και της Διοίκησης της Λέσχης που αφορούσε τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η λέσχη το τελευταίο διάστημα (απολύσεις, κλείσιμο διανομών). Και ενώ αυτοί ισχυρίζονται ότι το πρόβλημα έχει λυθεί – μιας και οι εργαζόμενοι επέστρεψαν στις θέσεις τους και η απογευματινή διανομή λειτουργεί κανονικά- εμείς θεωρούμε πως η συζήτηση έχει μόλις αρχίσει.

Αρχίζει τώρα που η «έγκαιρη αντιμετώπιση» (όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στην ανακοίνωση) σημαίνει περικοπές μισθών και ανανέωση των συμβάσεων μέχρι τις 21 δεκέμβρη (μετά οι φοιτητές αποχωρούν για διακοπές και δεν τρώνε ούτε κάνουν φασαρίες) με τον μισθό που προβλέπει η εθνική συλλογική σύμβαση εργασίας (δηλ. μείωση της τάξης του 20-30% σε σχέση με την μέχρι τώρα ισχύουσα κλαδική). Αρχίζει τη στιγμή που ενώ η κρίση βαθαίνει και η ζωή υποβαθμίζεται σε επιβίωση για όλο και μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας, η διοίκηση επιλέγει να κλείσει την πόρτα σε όσους και όσες δεν είναι φοιτητές και φοιτήτριες του ΑΠΘ εκδίδοντας κάρτες σίτισης και ζητώντας πάσο στην είσοδο της λέσχης. Αρχίζει τώρα που η διοίκηση επιλέγει να στείλει στα τάρταρα της ιστορίας τον κοινωνικό χαρακτήρα της λέσχης, όπως αυτός έχει διαμορφωθεί από καθημερινές πρακτικές και αγώνες και μας προτρέπει να πειθαρχήσουμε στη νέα κατάσταση, δηλώνοντας -σε μια προσπάθεια μετακύλησης της ευθύνης-ότι «κάθε κίνηση αντιδραστική προς αυτήν μεγαλύτερες δυσλειτουργίες θα επιφέρει». Αρχίζει τελικά όταν, το ΔΣ και η Διοίκηση της Λέσχης δηλώνουν πως στοχεύουν στην «αύξηση των σιτιζομένων και την περαιτέρω βελτίωση του παρεχόμενου φαγητού» [i]. Και αρχίζει γιατί -προς το παρόν- αυτά δεν είναι παρά λόγια του αέρα. Και δεν φταίει η δυσκολία εξεύρεσης κονδυλίων προκειμένου να καταρτιστεί ένα πλάνο για τη σίτιση. Γιατί την ίδια στιγμή που στο ΑΠΘ το φαγητό λιγοστεύει και η ποιότητά του έχει υποβαθμιστεί στο έσχατο σημείο, τα λεφτά που δαπανώνται στα πλαίσια της εφαρμογής του «σχεδίου ασφάλειας-φύλαξης του ΑΠΘ» όχι μόνο δεν μειώνονται αλλά αυξάνονται [ii].

Continue reading →

Continue reading →