Επί σειρά ετών έχουμε συναντήσει την προσπάθεια ελέγχου φοιτητικού πάσο στην είσοδο  της λέσχης του ΑΠΘ. Αυτή η προσπάθεια δεν είχε επιτευχθεί μέχρι στιγμής καθώς εμποδιζόταν από αγώνες φοιτητών. Φέτος πραγματοποιείται η ίδια προσπάθεια ενώ επιπλέον γίνεται λόγος για την ύπαρξη κάρτας σίτισης, σε μια συγκυρία που η επίθεση που δεχόμαστε στον τομέα της ικανοποίησης των αναγκών μας γίνεται όλο και πιο έντονη, σε μια συγκυρία όπου η δικαιολογία έλλειψης χρημάτων καθιστά προσπάθειες σαν αυτή ευκολότερα αποδεκτές. Ο έλεγχος του πάσο έχει ως αποτέλεσμα να αποκλείονται φοιτητές άλλων πανεπιστημίων, φοιτητές μεγαλύτεροι του 6ου έτους, καθώς και άλλα εκμεταλλευόμενα και καταπιεζόμενα κοινωνικά κομμάτια που δεν έχουν την ιδιότητα του φοιτητή (ντόπιοι και μετανάστες εργάτες, άνεργοι, μαθητές).

Ο έλεγχος του πάσο, η ύπαρξη της κάρτας σίτισης και το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι της λέσχης δουλεύουν υπό καθεστώς εργολαβίας αποτελούν τα πρώτα βήματα για την ιδιωτικοποίηση της λέσχης. Έμπρακτο παράδειγμα αποτελεί η ιδιωτική λέσχη του ΠΑ.ΜΑΚ. όπου μέχρι τώρα επιτρεπόταν η σίτιση φοιτητών που πληρούσαν κάποια κριτήρια εισοδήματος ενώ από φέτος είναι συγκεκριμένος ο αριθμός των ατόμων που έγιναν δεκτοί ασχέτως αν πληρούσαν πολλοί περισσότεροι τα κριτήρια. Εκτός πολύτεκνων και τρίτεκνων φέτος μόλις 500 άτομα επιτράπηκε να αποκτήσουν κάρτα σίτισης, οι υπόλοιποι φοιτητές που θέλουν να χρησιμοποιήσουν την λέσχη υποχρεούνται να πληρώσουν 3,5 ευρώ τη μέρα. Επιπλέον η ανάθεση της σίτισης του ΠΑΜΑΚ σε catering έχει υποβαθμίσει ιδιαίτερα την ποιότητα του φαγητού με προμαγειρεμένα φαγητά, κατ’ επανάληψη περιπτώσεις δηλητηριάσεων κ.α. Η λέσχη του ΑΠΘ από την άλλη έχει καθημερινά φαγητό της μέρας ενώ δηλητηριάσεις έχουν να συμβούν πάνω από 20 χρόνια. Κι αν το τελευταίο καιρό η ποικιλία/ποιότητα του φαγητού της λέσχης του ΑΠΘ τείνει προς το συσσίτιο αυτό δεν οφείλεται στο ότι δεν είναι ιδιωτική ή στο ότι τρώει πολύς κόσμος, αλλά στο γεγονός ότι οι διοικούντες σε πανεπιστημιακό και κρατικό επίπεδο επιλέγουν να κατευθύνουν αλλού τα κονδύλια.

Η λειτουργία της λέσχης για εμάς πρέπει να είναι κοινωνική και όχι αποκλειστικά φοιτητική. Όλοι οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα στο φαγητό ανεξάρτητα αν έχουν την ιδιότητα του φοιτητή ή όχι, δεν νοείται η άρνηση της σίτισης ενός ανθρώπου επειδή δε διαθέτει χρήματα. Ως φοιτητές είμαστε κομμάτι των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεσμένων αυτής της κοινωνίας και δε θα δεχτούμε τον αποκλεισμό άλλων εκμεταλλευόμενων για χάρη μιας πιο προνομιακής θέσης μέσα σε μια θάλασσα εξαθλίωσης. Σε μια περίοδο που τα αφεντικά εξαπολύουν γενικευμένη επίθεση αποκλείοντας και εξοντώνοντας όλο και περισσότερους ανθρώπους κανένας συντεχνιακός αγώνας δεν μπορεί να σταθεί. Μόνο μέσα από το ξεπέρασμα των διαχωρισμών, τους κοινούς αγώνες των εκμεταλλευόμενων και την αλληλεγγύη θα μπορέσουμε να αντεπιτεθούμε.

Continue reading →