Κλείνοντας το καλοκαίρι με απολογισμούς και ξεκινώντας τη φετινή χρονιά με νέες ιδέες και προτάσεις αποφασίσαμε αυτό που επεξεργαζόμασταν ήδη από καιρό: ήρθε η ώρα να κλείσουμε τον κύκλο της ΣγΚΦ.

Η συνέλευση σταδιακά έχασε τα χαρακτηριστικά που θέλαμε να έχει. Σταματώντας να είναι συνέλευση συνεργασίας σχημάτων έχασε τα ριζώματα στις σχολές ενώ παράλληλα συγκροτούμενη με βάση τη φοιτητική ταυτότητα είναι αδύνατον να αποτελέσει έδαφος συνάντησης με μη φοιτητές. Ταυτόχρονα οι καθημερινότητες μας άλλαξαν, πολλές αποφοίτησαν, και έχουν πλέον διαφορετικές ανάγκες και επιθυμίες. Συναντάμε λοιπόν όρια που δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε με το συγκεκριμένο μόρφωμα.

Από το σημείο που βρισκόμαστε και πατώντας στα θέλω μας και στις συντροφικές σχέσεις που αναπτύχθηκαν μεταξύ μας αποφασίσαμε ότι αυτό που θέλουμε να κάνουμε, είναι να βρεθούμε με τον υπόλοιπο κόσμο με τον οποίο έχουμε συναντηθεί σε αγώνες των τελευταίων χρόνων ή μοιραζόμαστε κοντινές αντιλήψεις για τον κοινωνικό ανταγωνισμό και να συζητήσουμε τη δημιουργία ενός καινούριου μορφώματος. Μιας συνέλευσης αγώνα αδιαμεσολάβητου χαρακτήρα που θα χωρά το σύνολο της καθημερινότητας όλων μας και θα αποτελεί για τον καθένα και την καθεμία ένα στήριγμα ενάντια στη συνθήκη της επισφάλειας, διερευνώντας συλλογικές απαντήσεις σε ζητήματα αναπαραγωγής, εργασίας, ή και πιο προσωπικά. Με δράση δημόσια, συλλογική και κινηματική που θα ξεκινά από τις δικές μας ανάγκες και επιθυμίες και θα στηρίζεται στις μεταξύ μας πραγματικές σχέσεις.

Για να μοιραστούμε τις καθημερινότητες μας και να χτίσουμε μαζί αυτό το καινούριο κάτι που θα χωράει τις ζωές μας, σας καλούμε σε κουβέντα τη

Δευτέρα 13.10 20:00 στο στέκι στο βιολογικό

Το μόνο που θα φέρουμε στην κουβέντα σαν ΣγΚΦ θα είναι οι προβληματισμοί και τα θέλω του καθένα και της καθεμιάς μας.

Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε τον Ιούνιο του 2014 από τη Συνέλευση για το Κόστος Φοίτησης, σε μια προσπάθεια ξεπεράσματος των ορίων που συναντούσε εκείνη την περίοδο ο αγώνας της λέσχης του ΑΠΘ. Κατά την εξέλιξη του αγώνα έγινε εμφανές ότι ένας από τους βασικούς λόγους της αδυναμίας να εξαλειφθεί οριστικά ο έλεγχος στην είσοδο ήταν η απουσία μη φοιτητικών υποκειμένων που να συμμετέχουν σε αυτόν. Έτσι, με αυτό το κάλεσμα επιχειρήθηκε η διερεύνηση του ενδεχομένου εμπλοκής και άλλων κοινοτητων αγώνα της πόλης. Για μια σειρά από λόγους, το όλο εγχείρημα δεν κατάφερε να προχωρήσει εκείνη την περίοδο. Ωστόσο το κείμενο, εκτός από αυτόν τον πρωταρχικό σκοπό του, αποτελεί και μια συλλογική ανακεφαλαίωση / αποτίμηση του αγώνα ως εκείνη τη στιγμή και αυτή είναι ίσως και η χρησιμότητά του για το παρόν και το μέλλον.

pdf download: για τη διερεύνηση & διεύρυνση του αγώνα της λέσχης του ΑΠΘ

Continue reading →

sabotage | λεσχη ελευθερη | μενου | ολοι θα τρώμε

Πως πέρασαν τρεις μήνες από το άνοιγμα της λέσχης ούτε που το καταλάβαμε. Όχι, τουλάχιστον, όπως καταλάβαμε τον ενάμιση μήνα που ήταν κλειστή, για να ολοκληρωθούν τα επιχειρηματικά παιχνίδια, μεταξύ του Δ.Σ. της λέσχης και των μνηστήρων της, πάνω στις δικές μας πεινασμένες κοιλιές. Ή όπως είδαμε όλο και περισσότερες απο εμάς να αποκλείονται από τον έλεγχο του πάσο. Ή ακόμα, όπως είδαμε πολλούς άλλους, στα πλαίσια της γενικής πειθάρχησης που μας επιβάλλουν, να βγάζουν κι ύστερα να επιδεικνύουν την κάρτα σίτισής τους, ελπίζοντας «τουλάχιστον αυτοί να τρώνε». Σε όλα αυτά δεν μένουμε αμέτοχοι/ες, αλλά επιλέγουμε εδώ και δύο μήνες να μπλοκάρουμε συστηματικά, μαζί με πολλούς και πολλές ακόμα, τον έλεγχο του πάσο ή της κάρτα σίτισης (όπως θέλετε πείτε το, για μας δεν έχει διαφορά).

Διαφορά έχει για εμάς ο χορταστικός και με ποικιλία δίσκος που μας παρουσίασε τις πρώτες μέρες η Αμβροσία Α.Ε. χτίζοντας το καλό της προφίλ, με τον δίσκο επιπέδου συσσιτίου που παίρνουμε τώρα. Και αυτό γιατί η σούπα μινεστρόνε έχει πλέον αντικατασταθεί με μισό ρεβυθόζουμο, τα μακαρόνια, που κάναμε αμάν να φύγουν πέρσυ απ’ το μενού, επέστρεψαν δριμύτερα ως ναπολιτέν αλλά ουσιαστικά με κέτσαπ, το λάδι κι όλα αυτά τα πιάτα με τα απροσδιόριστα ονόματα ακόμα αγνοούνται. Όπως αγνοούνται τα καλάθια με το ψωμί, μοναδική παρηγοριά της πείνας μας με τις μισές μερίδες που μας σερβίρουν. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά αν τολμήσεις να ζητήσεις δεύτερη μερίδα τότε παρεμβαίνει ο υπεύθυνος της εταιρείας για να σε αποτρέψει.

Κι αναρωτιέσαι, άξιζε τελικά τόση ώρα αναμονής για μισό πιάτο φαΐ Αναμονή σε μια τεράστια ουρά που φτάνει ως το ΠΑΜΑΚ ενώ δίπλα σου βλέπεις κλειστή την τρίτη διανομή τα απογεύματα, όπως και την πάνω λέσχη σε μόνιμη βάση. Αλλά πως να μην είναι έτσι, αφού η διοίκηση επιμένει, ουσιαστικά, να λειτουργεί την λέσχη, με το ίδιο προσωπικό με πέρσι. Γιατί, όσες προσλήψεις και να έγιναν,αντί να κατευθύνονται στην αύξηση των διανομών γίνονται σε κατεύθυνση αυστηροποίησης του ελέγχου, είτε δικού μας (με την αύξηση προς το παρόν των φυλάκων στην είσοδο) είτε των εργαζομένων (με την προσθήκη «υπευθύνων»).

Και κάτι ακόμα! Αν θυμάστε κάποτε η τρίτη διανομή είχε πάντα φαγητό χωρίς κρέας ούτε ψάρι, πράγμα που δεν συμβαίνει πια. Όταν κάποιος κόσμος ζήτησε από τους υπευθύνους να επανέλθει η χορτοφαγική διανομή, η απάντησή τους ήταν ότι υπάρχει σε περιόδους νηστείας. Αυτή η απάντηση δεν μας καλύπτει, γιατί τα κίνητρα μας δεν είναι θρησκευτικά! Η χορτοφαγική διατροφή είναι διαχρονική στάση ζωής ασχέτως αν οι λόγοι που την επιλέγουμε είναι θρησκευτικοί, πολιτικοί ή ακόμα και προσωπικοί. Κι αν μη τι άλλο οι σουπιές και το ψάρι είναι κρέας, όποιος Θεός κι αν τ’άγιασε!

Από τη μεριά μας το δηλώνουμε ξεκάθαρα πως δεν θα συμβιβαστούμε με κανένα αποκλεισμό εντός και εκτός διανομών και καμία υποβάθμιση της ποιότητας.

Δε δείχνουμε πάσο ή κάρτα σίτισης
Παίρνουμε τη 2η μερίδα μας με τσαμπουκά
Και συνεχίζουμε το μπλοκάρισμα του πάσο για όσο χρειαστεί
Στηριζόμαστε στις μεταξύ μας ισότιμες σχέσεις
Συλλογικοποιούμε τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας

γιατί το θέμα είμαστε εμείς