στη βίαιη υποτίμηση που βιώνουμε,

σηκώνουμε γροθιές ψηλά

όχι για τη μερίδα, αλλά για όσα είδα

Η λέσχη άνοιξε και θα έπρεπε να περνάμε το κατώφλι της χαμογελώντας. Περνάμε και σφίγγουμε τα δόντια. Δεν μπορούμε να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε πόσο δύσκολα πέρασαν οι τελευταίοι δύο μήνες. Με τα λεφτά να τελειώνουν πριν το καταλάβεις και μ’ ένα μόνιμο άγχος για το «τι θα φάμε ρε παιδιά;». Με τις αόριστες δηλώσεις της διοίκησης για την ημερομηνία ανοίγματος της λέσχης και τις υποκριτικές κινήσεις συμπόνιας. Με το δσ της λέσχης να παίζει κρυφτό σε όλο το campus του ΑΠΘ. Με τις απειλές τους για πειθάρχηση και «συνεργασία» γιατί αλλιώς η λέσχη δεν θα ανοίξει ποτέ. Κι όλα αυτά ενώ στη λέσχη το μόνο που μαγειρευόταν ήταν επισφάλεια και εντατικοποίηση στις πλάτες των εργαζομένων, περικοπές στην ποιότητα και στις μερίδες, έλεγχος στην είσοδο και αποκλεισμός πολλών από εμάς.

Η λέσχη άνοιξε. Αλλά όχι για όλους και όλες. Την απαγόρευση εισόδου θα αντιμετωπίσουν όλοι όσοι είναι φοιτητές μεγαλύτεροι από ν+2 έτη, φοιτήτριες του ΠΑΜΑΚ ή του ΤΕΙ, άνεργες, μετανάστες, και γενικά όσοι και όσες σιτίζονταν μέχρι τώρα στη λέσχη χωρίς να έχουν αυτό το καταραμένο το πάσο. Εμείς το έχουμε ξαναπεί: κανένα πάσο δεν μας ενώνει – καμία κάρτα σίτισης δε μας χωρίζει. Το μόνο που μας ενώνει είναι η κοινή μας ανάγκη ν’ αντεπιτεθούμε στην υποτίμηση και τον εξευτελισμό μας και η θέληση να αγωνιστούμε για να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας. Και σ’ αυτόν τον αγώνα, θα βρεθούμε μαζί με όποιον δεν θέλει να βιώνει την εκμετάλλευση μόνος, είτε αυτός/η βαφτίζεται από τη διοίκηση «φοιτητής του ΑΠΘ» είτε όχι. Με άλλα λόγια, ντόμπρα και σταράτα: το πάσο μας δεν θα το δείξουμε ούτε στα όνειρα σας κι αυτήν την πόρτα θα την περνάμε όλες και όλοι μαζί, από τώρα και για όλους τους χειμώνες που έρχονται.

Η λέσχη άνοιξε. Με ανάθεση σε εταιρεία catering. Εντάξει, η σταδιακή ιδιωτικοποίηση της λέσχης δεν ξεκίνησε τώρα αλλά με τις εργολαβίες που είχαν γίνει καθεστώς εδώ και χρόνια. Οι συνθήκες λίγο πολύ γνωστές: οι εργαζόμενοι με το διαρκή φόβο της απόλυσης, το φαγητό μας όλο και χειρότερο, οι μερίδες για όλο και λιγότερους/ες. Στην πραγματικότητα δηλαδή, μικρή σημασία έχει και για τους εργαζόμενους αλλά και για εμάς- αν η λέσχη είναι δημόσια ή ιδιωτική, αν αυτός που έχει την ευθύνη της λέσχης είναι το κράτος ή ιδιώτης. Και υπό τα δύο καθεστώτα ίδια είναι η στόχευση: υποβάθμιση ποιότητας και αποκλεισμοί για τον κόσμο που σιτίζεται, συνέχιση και ένταση της επισφάλειας για τους εργαζομένους. Συνεπώς, για να είμαστε ξεκάθαροι, την ίδια αντιμετώπιση θα έχει όποιος κι αν προσπαθήσει να μας επιβάλει την υποτίμηση: θα μας βρει απέναντι του, έτοιμες να πάρουμε πίσω μόνες μας τα αυτονόητα.

Η λέσχη άνοιξε. Και όλα τώρα αρχίζουν. Η μάχη για να ζήσουμε με αξιοπρέπεια μαίνεται πια και σ’ αυτό το πεδίο και δεν πρόκειται να κάνουμε ούτε βήμα πίσω. Ας το γνωρίζουν, λοιπόν, φίλοι και (κυρίως) εχθροί ότι εδώ δεν μιλάμε για νούμερα και αφηρημένους οικονομικούς δείκτες. Δεν μιλάμε για τους «άλλους» ούτε στο όνομα τους. Γιατί οι «άλλοι», αυτοί που περισσεύουν στους λογαριασμούς των αφεντικών, είμαστε πλέον όλοι και όλες. Κι αν όχι σήμερα αύριο, κι αν όχι στη λέσχη κάπου αλλού: στα νοσοκομεία, στα λεωφορεία, στο ρεύμα, στα νοίκια, στην εργασία, στο επίδομα ανεργίας, κλπ.

Το κείμενο αυτό είναι ένα κάλεσμα προς όλους εμάς που νιώθουμε μόνοι και αδυναμες, που βιώνουμε τη λεηλασία και τους αποκλεισμούς, που φοβόμαστε και διστάζουμε, που σιωπούμε ενώ έχουμε όλους τους λόγους του κόσμου να ουρλιάξουμε. Αν δεν παλέψουμε ενεργά για τις ζωές μας, αν αναθέσουμε για άλλη μια φορά τον αγώνα σε ειδικούς – διαμεσολαβητές δε θα καταφέρουμε τίποτα. Καλούμε λοιπόν καθένα και καθεμιά να βρεθούμε όλες και όλοι μαζί, χωρίς τους ψευδείς διαχωρισμούς που μας επιβάλλουν. Στην μίζερη πραγματικότητα της μοναξιάς που μας ετοιμάζουν να αντιτάξουμε τη δική μας επίθεση όπως ξέρουμε και μπορούμε: χωρίς ειδικούς και παρατάξεις, ισότιμα και αδιαμεσολάβητα, με συλλογική ανάλυση και άμεση δράση, με αλληλεγγύη και συντροφικότητα, με οργή και τρυφερότητα, με πάθος και αποφασιστικότητα, με κέφι και φαντασία, με χαρά και δημιουργικότητα. Δεν είναι το «ένα πιάτο φαΐ», είναι οι ζωές μας και μ’ αυτές δεν θα παίζει κανένας. Δεν είναι ζήτημα εκδίκησης είναι ζήτημα υπεράσπισης του γέλιου.

jpeg download (front): στη βίαιη υποτίμηση που βιώνουμε, σηκώνουμε γροθιές ψηλά

jpeg download (back): όχι για τη μερίδα, αλλά για όσα είδα